ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΟΛΕΜΙΟΥ – Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

Η Μεγάλη Πορεία του Γυμνασίου Πολεμίου

Έρευνα από τον Βοηθό Διευθυντή του Γυμνασίου Πολεμίου

 Αγαθοκλέους Χριστάκη

Ευχαριστώ τον Διευθυντή του Γυμνασίου – Λυκείου Πολεμίου κύριο Χριστοδουλίδη Αντρέα για το σημαντικό υλικό που μου έδωσε και χωρίς αυτό θα ήταν ελλιπής η έρευνα.

Το Πολέμι στο τομέα της εκπαίδευσης φαίνεται πως πρωτοπορεί σε σχέση με τα υπόλοιπα χωριά του νησιού. Σαφέστερα, η εκπαίδευση ανάγεται στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, γεγονός που σχετίζεται με την δραστήρια παρουσία του Μετοχίου του Κύκκου στο χωριό. Αποκορύφωμα στην ιστορία της εκπαίδευσης του χωριού αποτελεί χωρίς αμφιβολία η ίδρυση της Εμπορικής Σχολής Πολεμίου. Ας γνωρίσουμε, όμως, καλύτερα την ιστορία της εκπαίδευσης στο Πολέμι, η οποία συνέβαλε καθοριστικά στην εξέλιξη της πνευματικής ζωής στην ευρύτερη περιοχή.

Ειδικότερα, τον 19^ο αιώνα το μοναστήρι του Κύκκου ανέλαβε τη μόρφωση του υπότροφου, Σάββα μοναχού Κυκκώτη,  στη Θεσσαλονίκη και στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, μετέπειτα δάσκαλου του χωριού. Από το 1833, ο δάσκαλος του χωριού, γνωστός ως «Λογιώτατος», δίδασκε «εκκλησιαστικά γράμματα», όπως γραφή, αριθμητική και εκκλησιαστική μουσική στην οικία του. Από το 1863, έτος θανάτου του προαναφερόμενου δασκάλου, μέχρι και το 1878, την μόρφωση στο χωριό μεταλαμπάδευαν οι ιερείς. Το 1878, κατέφθασε στο χωριό καινούριος δάσκαλος, ο Χατζησθένης Σταυρινίδης, ο οποίος σπούδασε στα Ιεροσόλυμα. Στο μεταξύ, στα 1870, έλαβε χώρα η ίδρυση κοινοτικού σχολείου.

Ο Αντρέας Ονησιφόρου Πολεμίτης αφηγείται ένα συμβάν, που έγινε αιτία να αλλάξει τον ρουν της πνευματικής ζωής του Πολεμίου.

« Το 1948 ήμουν στο Λύκειο της Πάφου. Τότε έτσι λεγόταν το  Λιασίδειο Μέγαρο. Βρισκόμουν τότε στη Δευτέρα τάξη και είχα καθηγητή μου φιλόλογο τον αείμνηστο Νίκο Καραπατάκη. Καθόμασταν μαζί με τον Ντίνο Μιχαηλίδη. Μας είχε βάλει ο Καραπατάκης μια γραπτή εργασία για το σπίτι, την οποία έπρεπε την άλλη ημέρα να την παρουσιάσουμε στην τάξη. Γύριζε από θρανίο σε θρανίο ο κύριος Καραπατάκης και του δείχναμε την εργασία. Όταν ήρθε κοντά μου, ο Ντίνος ο Μιχαηλίδης δεν την είχε κάνει και ο καθηγητής του θύμωσε. Ο μαθητής αντέδρασε και κτύπησε με το βιβλίο στο πρόσωπο τον καθηγητή του. Ο Καραπατάκης τον καταδίωξε μέσα στην τάξη. Το κυνηγητό συνεχίστηκε στο προαύλιο του σχολείου. Η υπόθεση κατέληξε στον καθηγητικό σύλλογο του Λυκείου. Ήταν αρχές Ιουνίου. Ο καθηγητικός σύλλογος αποφάσισε όπως απολύσει τον Καραπατάκη, διότι ο Ντίνος Μιχαηλίδης ήταν συγγενής του Λιασίδη και έτσι ήταν ευνοούμενός του.

Έφυγε ο Καραπατάκης από το Λύκειο και τον ίδιο μήνα αποφάσισε να έρθει στο Πολέμι, για να βολιδοσκοπήσει την κατάσταση για λειτουργία γυμνασίου. Πληροφορήθηκε ότι από τα γύρω χωριά φοιτούσαν περίπου πενήντα (50) μαθητές στα Γυμνάσια της Πάφου.

Γνώριζε μια οικογένεια από το Πολέμι του Παναγιώτη Κόκκινου, ο οποίος είχε μαθητή στο Λύκειο. Νοίκιασε το σπίτι του μαζί με τη θετή του μητέρα την Αγνή. Άρχισε να παραδίδει φροντιστήρια Αγγλικών. Η ανταπόκριση των μαθητών ήταν εξαιρετική. Όμως το ανήσυχο πνεύμα του Καραπατάκη δεν τον άφησε στην ησυχία του. Πλησίασε τον Γραμματέα της Συνεργατικής Παναγιώτη Λαμπριανού, ο οποίος θεωρείτο από τους μορφωμένους, τον παπά του χωριού και σχεδόν όλους τους κατοίκους του χωριού και τους έβαλε την ιδέα ότι πρέπει να λειτουργήσουν Γυμνάσιο στο Πολέμι, για να μορφωθούν τα φτωχά παιδιά της περιοχής.

Στις 10 Ιουλίου του 1949, η κοινότητα Πολεμίου συγκεντρώθηκε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού υπό την προεδρία του Νίκου Καραπατάκη, για να συζητήσει σχετικά με την ίδρυση της Ανωτέρας Σχολής, αλλά και τον «καταρτισμό του Καταστατικού αυτής». Έπειτα από πολύωρες συζητήσεις, εγκρίθηκε το Καταστατικό και διατυπώθηκαν οι Κανονισμοί από τριάντα άρθρα.

Το 1ο και 2ο άρθρο καθόρισαν την «ονομασία και την έδρα της Σχολής», η οποία θα ονομάζεται «Ανωτέρα Εμπορική Σχολή Πολεμίου» με έδρα το χωριό Πολέμι της επαρχίας Πάφου, ενώ το 3ο όρισε το σκοπό της ίδρυσης της Σχολής. Συγκεκριμένα, τέθηκε ως βασικός σκοπός της σχολής η μόρφωση των παιδιών της υπαίθρου ανεξάρτητα από τη φυλή και το θρήσκευμα. Επιπρόσθετα, μέσα από τα άρθρα ρυθμίστηκαν θέματα που αφορούσαν τη διοίκηση και την οργάνωση του σχολείου. Λόγου χάρη, διευθυντής και ιδρυτής του σχολείου ορίστηκε ο Νίκος Καραπατάκης, ο οποίος μεταξύ των άλλων ήταν «υπεύθυνος για τον καταρτισμό των προγραμμάτων εργασίας, την εποπτεία των καθηγητών και την πειθαρχία των μαθητών». Τη διοίκηση του σχολείου ανέλαβε η «Σχολική Επιτροπεία» έντεκα μελών με πενταετή θητεία και εκλεγμένη από τους άρρενες του χωριού που συμπλήρωναν το 22ο έτος της ηλικίας τους. Δικαίωμα εκλέγεσθαι ως Επίτροπος της Σχολής είχαν όσοι συμπλήρωσαν το 30^ο έτος της ηλικίας τους και θα είναι αξιόχρεοι και καλού χαρακτήρα.

Η πρώτη Σχολική Εφορεία αποτελείτο από τους πιο κάτω :

·         Παπα - Γεώργιος Νεοφύτου (εφημέριος του χωριού)

·         Χαράλαμπος Φιλιππίδης

·         Παναγιώτης Λάμπρου

·         Ιωάννης Θεοδοσίου

·         Χαράλαμπος Δ. Παρπέρης

·         Μιχαλάκης Χριστοδούλου

·         Χριστόδουλος Γεωργίου

·         Κώστας Θεοδοσίου

·         Ιάκωβος Ι. Σωτηριάδης

·         Παναγιώτης Κόκκινος

·         Χαρίλαος Γεωργίου

·         Θεοδόσιος Αντωνίου

·         Χαρίλαος Σ. Κωμοδράκος

Μετά την παγκοινοτική σύσκεψη έγινε συνεδρίαση των μελών της επιτροπείας, η οποία καταρτίσθη εις σώμα ως ακολούθως :

Αιδ. Παπα – Γεώργιος Νεοφύτου, Πρόεδρος.

Χριστόδουλος Γεωργίου, Αντιπρόεδρος.

Χαράλαμπος Φιλιππίδης, Γραμματέας.

Ιάκωβος Ι. Σωτηριάδης, Ταμίας.

Οι υπόλοιποι επτά, Σύμβουλοι.

1.      Αποφάσισαν για την ίδρυση της Σχολής να δημοσιευτεί στις εφημερίδες : « Έθνος », «Ελευθερία», « Πάφον » και « Πολιτικήν Επιθεώρησιν ».

2.      Η Σχολή να στεγασθεί προσωρινά στο νεόδμητο κτήριο που ανήκε σε ένα από τα μέλη της Επιτροπής, κ. Παναγιώτη Κόκκινο αντί ενοικίου. Η Σχολή θα λειτουργήσει διτάξια και με προοπτική εξατάξιας Σχολής.

3.      Η Σχολή θα συντηρείται από τα εισιτήρια, από τα δικαιώματα εγγραφής και των εξετάσεων. Επίσης από διάφορες επιχορηγήσεις, βοηθήματα, εισφορές, δωρεές, εισπράξεις από εορτές, δράματα κ.λπ.

Καθήκοντα του Ταμία

Αυτός οφείλει να κρατεί πάντα τα βιβλία του Ταμείου, να πληρώνει τους μισθούς της Σχολής και άλλα έξοδα, σύμφωνα των εκάστοτε αποφάσεων της Επιτροπείας, να εισπράττει τα δίδακτρα, εισιτήρια και γενικά όλα τα έσοδα της Σχολής, να κρατά αποδείξεις όλων των εσόδων και εξόδων και να ετοιμάζει κάθε οικονομικό έτος την Ταμιακή κατάσταση της Σχολής. Πρέπει να είναι αξιόχρεος και να παρουσιάσει αξιόχρεων εγγυητή της εγκρίσεως της Επιτροπείας.

Το πρώτιστο καθήκον της Σχολικής Εφορείας ήταν να εξεύρει μαθητές. Το λεωφορείο του Παναγή και Γιώργου Αγαθοκλέους μαζί με αρκετούς κατοίκους του χωριού, γύριζαν τα χωριά και παρότρυναν τις οικογένειες που είχαν μαθητές στα Γυμνάσια να τους φέρουν στο Πολέμι, διότι θα ιδρύσουν Γυμνάσιο με φτηνά εισιτήρια και με υποτροφίες. Αυτή η προσπάθεια έφερε αποτελέσματα. Κατάφεραν να εγγράψουν καμιά τριανταριά μαθητές. Όταν το πέτυχαν αυτό, ξεκίνησε η σχολική εφορεία και πήγε στον Διευθυντή της Παιδείας και τον ενημέρωσαν για την εγγραφή των μαθητών. Ενέγραψαν το Σχολείο και έτσι λειτούργησαν οι δύο πρώτες τάξεις στην οικία του Παναγιώτη Κόκκινου για δύο χρόνια : 1949 – 1951. Η Πρώτη τάξη είχε 20 μαθητές και η Δευτέρα τάξη 10 μαθητές. Τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του Σχολείου φοιτούσαν δύο μόνο μαθήτριες : Η Μαρούλα από το Πολέμι και η Μαρία από τη Σίμου. Αργότερα ήρθε και η Σαλώμη από τη Χούλου, η οποία έγινε δασκάλα. Η γυμνασιακή μόρφωση για τα κορίτσια θεωρείτο περιττή για την εποχή εκείνη.

Το Σχολείο άρχισε να λειτουργεί με καμιά δεκαριά καθηγητές . Τα Νέα ελληνικά τα δίδασκε ο Καραπατάκης μαζί με τον Ηλιάδη. Είχε έναν αγγλοδιδάσκαλο και έναν εμποριολόγο, τους οποίους προσέλαβε η Σχολική Εφορεία και τους πλήρωνε με τα διάφορα έσοδα που έπαιρνε. Οι καθηγητές πληρώνονταν μόνο 10 λίρες το χρόνο και ο διευθυντής 25 λίρες.

Τα επόμενα χρόνια συμπληρώθηκαν και οι υπόλοιπες τάξεις.

Τα εισιτήρια κάθε τάξης ήταν ως εξής :

Α΄ τάξη Γυμνασίου : 5 λίρες

Β΄ τάξη Γυμνασίου : 7 λίρες

Γ΄ τάξη Γυμνασίου : 9 λίρες

Δ΄ τάξη Γυμνασίου : 11 λίρες

Ε΄ τάξη Γυμνασίου : 13 λίρες

Στ τάξη Γυμνασίου : 15 λίρες και μία λίρα το απολυτήριο.

Τον τρίτο χρόνο λειτουργίας του Γυμνασίου, το 1951 – ’52 άρχισαν τα προβλήματα, διότι μεγάλωναν οι τάξεις και συγχρόνως αυξάνονταν και οι καθηγητές. Υπήρχε πρόβλημα στέγασης του σχολείου, αλλά και πληρωμή των καθηγητών. Έφυγαν από το πρώτο σπίτι και πήγαν στο « Μετόχι ». Οι πάνω αίθουσες χρησιμοποιήθηκαν ως τάξεις.

Όμως το πρόβλημα άρχισε να γίνεται πιο σοβαρό. Δεν μπορούσαν να πληρώσουν. Η Σχολική Εφορεία άρχισε τότε να σκέφτεται τι να κάνει. Ή να διαλυθεί το Σχολείο ή να βρουν λεφτά. Δύο επιφανείς πολίτες της Σχολικής Εφορείας ο Παπαγεωργίου και ο Χαρίλαος ανάλαβαν να πληρώνουν οι ίδιοι τους καθηγητές, για να κρατηθεί το σχολείο. Τόσο το είχαν πάρει πατριωτικά.

Ο Καραπατάκης, αυτή η πεφωτισμένη προσωπικότητα, συμβούλεψε τους αρμόδιους του χωριού πριν να καταρρεύσει το σχολείο να επισκεφθούν τον Μητροπολίτη Πάφου Φώτιο και να ζητήσουν τη συνδρομή του. Πήγαν εκεί, αλλά αυτός τους έδιωξε κακήν κακώς. Τους είπε : « Δε χρειάζεται το Πολέμι Γυμνάσιο, έχουμε στην πόλη της Πάφου δύο σχολεία, το Γυμνάσιο και το Λύκειο ». Ήρθαν πίσω και μετά σκέφτηκαν να πάνε στη Λεμεσό και να συναντήσουν τον Μητροπολίτη Άνθιμο. Αλλά και εκεί δεν υπήρχε καμιά ανταπόκριση. Γύρισαν πίσω απογοητευμένοι.

Τότε είχε εξαγγείλει η αποικιακή κυβέρνηση, ότι όσα γυμνάσια δέχονταν να επιθεωρούνται από την αποικιακή κυβέρνηση ετύγχαναν επιχορήγησης λεφτών.

Η Εθναρχία τότε απάντησε αρνητικά και κάλεσε όλα τα ελληνικά σχολεία να απορρίψουν την πρόταση, διότι φοβούνταν τον αφελληνισμό. Το Γυμνάσιο του Πολεμίου ακολούθησε την μοναχική του πορεία. Δεν μπορούσε ούτως ή άλλως να κάνει διαφορετικά. Σημαντικός σταθμός στην ιστορία της Σχολής θεωρείται η απόφαση της Σχολικής Επιτροπείας με τη σύμφωνη γνώμη του Καραπατάκη, στα 1952, να εγγραφεί στο «Μητρώο σχολείων Μέσης Εκπαίδευσης» ως «δημοσίως επιχορηγουμένης», με τον όρο να ακολουθεί «πρόγραμμα εμπορικής κατεύθυνσης». Αυτό σήμαινε την καταβολή των μισθών των καθηγητών από την κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα και τον πλήρη κυβερνητικό έλεγχο στις προσλήψεις προσωπικού, στα ωρολόγια καθώς και τα αναλυτικά προγράμματα. Η προαναφερόμενη απόφαση της Σχολής δέχτηκε αρκετές επικρίσεις, γιατί συνέπεσε με την περίοδο οργάνωσης του απελευθερωτικού αγώνα κατά της αποικιοκρατίας. Σε περιοδικό της Εθναρχίας «Εθνική Κύπρος», οι κάτοικοι του χωριού κατηγορήθηκαν ως «συνεργάτες» των Άγγλων. Η κατηγορία αυτή διέψευσε το φλογερό πάθος που επέδειξε η νεολαία του Πολεμίου κατά τον απελευθερωτικό αγώνα του 1955 με 1959.

Επίσης, πρέπει να σημειωθεί πως η απόφαση πάρθηκε, όταν η Σχολή απειλείτο με διάλυση, εξαιτίας δυσβάστακτων οικονομικών προβλημάτων.. Γι’ αυτό άλλωστε και ο Φίλιππος Κωνσταντίνου γράφει πως: «Πιστεύω πως άδικα είναι που κατηγορήθηκε η τότε διεύθυνση και η σχολική εφορεία για την τότε απόφασή του, που υπό τις επικρατούσες τότε περιστάσεις ήταν σοφή και συνετή».

Σημειώστε ότι όλα τα τουρκικά σχολεία ήταν κάτω από τον έλεγχο της αποικιοκρατικής κυβέρνησης..

Κατόπιν αυτού, η αποικιακή κυβέρνηση έστειλε καθηγητές όχι από την Ελλάδα, αλλά από το English school και το Παγκύπριο Γυμνάσιο. To πρόγραμμά του ήταν να προετοιμάζει τους μαθητές για δουλειές εντός Κύπρου. Γι’ αυτό και πάρα πολλοί απόφοιτοι του Γυμνασίου Πολεμίου στελέχωσαν ύστερα κυβερνητικές θέσεις. Η αγγλική κυβέρνηση έστειλε επιφανείς επιστήμονες. Ήθελε να αναδείξει το Σχολείο με τη στελέχωση  άριστων καθηγητών όπως : Καραπατάκης των Ελληνικών, Κόττης των Μαθηματικών, Παράσχου των Οικονομικών, Κούλης των Αγγλικών, Ηλιάδης των Ελληνικών, Χρίστου των Αγγλικών, Αυξεντίου των Εμπορικών κ.λπ.

Το Γυμνάσιο δεν το αναγνώριζε η ελληνική κυβέρνηση και έτσι οι μαθητές δεν μπορούσαν να σπουδάσουν σε ελληνικά πανεπιστήμια.

Ξαφνικά το 1953 γίνεται σεισμός 6 βαθμούς στην κλίμακα ρίχτερ με επίκεντρο το Στρουμπί. Το Μετόχι κινδυνεύει να καταρρεύσει και αναγκάζεται η Σχολική Εφορεία να νοικιάσει έξι σπίτια για να στεγάσει τους μαθητές.

Δυσκολίες δεν υπήρχαν μόνο για την ίδρυση του Σχολείου, αλλά και για τους μαθητές. Τη δεκαετία του 1950 δεν υπήρχαν τα μέσα μεταφοράς που υπάρχουν σήμερα και οι μαθητές έπρεπε να έρχονται στο σχολείο με τα πόδια κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες, όπως η Καλλέπεια, Λετύμπου, Χούλου, Λεμόνα, Κοίλη, Δρυνιά κ.λπ. ή με το λεωφορείο ( σε όποια χωριά είχε λεωφορείο φυσικά ). Επίσης μερικοί νοίκιαζαν δωμάτια στο χωριό όπως έκαναν και κάποιοι καθηγητές, τα λεφτά δεν περίσσευαν για αυτούς τότε και έτσι ήταν μεγάλη θυσία να πληρώνουν νοίκι.

Κυλικείο δεν υπήρχε. Μαζί με την μπαλάσκα την ρουχέτινη έφερναν το φαγητό τους από το σπίτι. Τυχεροί ήταν οι μαθητές που έρχονταν με τα ποδήλατα, όπως οι Στρουμπιώτες και ο Άγιος Δημητριανός.

Οι μαθητές δεν πτοούνταν από τις δυσκολίες και συνέχιζαν να έρχονται στο σχολείο. Έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε την αγάπη που είχαν για μάθηση.
Τρία χρόνια μετά την εγγραφή του σχολείου στα «σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης», άρχισε η αγορά των οικοπέδων στην τωρινή περιοχή. Η ανέγερση του υφιστάμενου σχολείου άρχισε στις 20 Απριλίου 1955 μεταξύ της Εταιρίας Γενικών κατασκευών από τη Λευκωσία και του κ. Παναγιώτη Κυπριανού Προέδρου της Σχολικής Εφορείας της Ανωτέρας Εμπορικής Σχολής Πολεμίου και του κ. Κώστα Θεοδοσίου Γραμματέα και Θεοδοσίου Αντώνη Ταμία. Επίσης υπόγραψε την συμφωνία για την ανοικοδόμηση των σχολικών κτηρίων ο Νίκος Καραπατάκης, Διευθυντής του Γυμνασίου, ως μάρτυρας. Η αποπεράτωση του έργου έγινε στις 20 Φεβρουαρίου 1956. Πράγματι, οικοδομήθηκε ένα μοντέρνο σχολικό κτήριο και εργαστήρια. Τα έξοδα ανέγερσης ανήλθαν στις είκοσι έξι χιλιάδες οχτακόσιες λίρες, από τις οποίες οι επτά χιλιάδες πεντακόσιες χορηγήθηκαν από την κυβέρνηση. Ευτύχημα αποτελεί πως το 1963, μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας το 1960, το δάνειο χαρίστηκε από τον πρόεδρο Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ΄, στην πρώτη του επίσκεψη στο χωριό. Με λίγα λόγια απαλλάχτηκε ο κόσμος από την υποθήκη.

Το 1953 γίνεται η στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ. Χάρη σε αυτό το γεγονός , η Αγγλία έκανε δώρο στους μαθητές των Δημοτικών Σχολείων  ένα φλιτζάνι που απεικόνιζε τη  Βασίλισσα. Οι μαθητές από αντίδραση έσπασαν τα φλιτζάνια, για να αποδείξουν ότι είναι ανεπιθύμητη. Άλλοι μαθητές τα κράτησαν, για να τα χρησιμοποιούν λόγω φτώχιας.  Επίσης η αγγλική κυβέρνηση έστειλε ένα φορτηγό με αγγλικά βιβλία στο Γυμνάσιο του Πολεμίου. Οι μαθητές αντέδρασαν και ζήτησαν να συνεχίσουν με  τα ελληνικά βιβλία, τα οποία και πλήρωναν. Αυτή την περίοδο που μιλούμε , την 1^η Απριλίου 1955 ο Ελληνισμός της Κύπρου ξεκίνησε τον ένδοξο αγώνα για απελευθέρωση από τον Αγγλικό ζυγό έχοντας ως στόχο την Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα. Ο αγώνας του 1955-1959 αποτελεί για την μαρτυρική Κύπρο ό,τι πιο ωραίο και υψηλό έχει να επιδείξει ο Ελληνισμός της Μεγαλονήσου. Οι μαθητές του Γυμνασίου έκαναν συχνές διαδηλώσεις εναντίον των Άγγλων κατακτητών. Το αποικιακό καθεστώς σκληρύνοντας τη στάση του απαγόρευσε την ανάρτηση των ελληνικών σημαιών στα ελληνικά γυμνάσια. Το 1956, μέσα στις γιορτές του Πάσχα αναρτήθηκε ελληνική σημαία στο Γυμνάσιο του Πολεμιού ( σε ένα από τα σπίτια που ήταν στεγασμένο ) και η αποικιοκρατική κυβέρνηση το έκλεισε από αντίδραση. Οι τελειόφοιτοι δεν πήραν απολυτήριο. Η Διεύθυνση του Σχολείου έδωσε στους εκταίους πιστοποιητικό φοίτησης. Όμως δεν είχε αντίκρισμα για την Παιδαγωγική Ακαδημία. Ειδοποίησε η Διεύθυνση όλους τους τελειόφοιτους, να παρακολουθήσουν μαθήματα τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη και να δώσουν εξετάσεις απόλυσης το Νιόβρη. Έτσι και έγινε.

Στο μεταξύ, το 1958, η Σχολή μετονομάστηκε σε Εμπορικό Λύκειο Πολεμίου και το 1959 σε Εμπορικό Γυμνάσιο, ενώ ταυτόχρονα τέθηκε υπό τον «έλεγχο του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Συμβουλίου, όπως και όλα τα ελληνικά γυμνάσια».

Το Πολέμι το 1960, όταν έγινε η Κυπριακή Δημοκρατία, βεβαίως όλα άλλαξαν, δεν μπορούσε να μείνει το πρόγραμμα όπως ήταν. Στον Διευθυντή Νίκο Καραπατάκη του είχαν προτείνει δύο προσφορές : Να μείνει καθηγητής στο Γυμνάσιο του Πολεμίου εις αναγνώριση της προσφοράς του, διότι δεν κατείχε πανεπιστημιακό δίπλωμα ή να του δώσουν υποτροφία, για να σπουδάσει στην Ελλάδα. Δέχτηκε τη δεύτερη προσφορά και πήγε στην Ελλάδα και σπούδασε. Δεν ξαναγύρισε καθηγητής στο Γυμνάσιο του Πολεμίου. Ήταν εκπαιδευτικός στα Γυμνάσια της Πάφου.                                                                                          

Η ίδρυση Γυμνασίου τόσο για το Πολέμι όσο και για τα γύρω χωριά ήταν σωτήρια, εφόσον παρείχε την ευκαιρία μορφώσεως σ’ όλα τα παιδιά ανεξαρτήτου φύλου και οικονομικής κατάστασης. Στην αρχή φοιτούσαν μόνο άρρενες, αλλά από τη δεκαετία του ’50 και κοπέλες, χάρη στην παρότρυνση του τότε προέδρου της σχολικής εφορίας.

Στις 30.1.1986 έγινε, μέσα σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα, στην αίθουσα τελετών του Γυμνασίου Πολεμίου εκδήλωση τιμής που διοργάνωσαν η Κοινότητα, η Σχολική Εφορεία, ο Σύνδεσμος γονέων και το Γυμνάσιο Πολεμίου με σκοπό να τιμήσουν τον ιδρυτή του Γυμνασίου Πολεμίου κ. Νίκο Καραπατάκη, τα ιδρυτικά μέλη του Γυμνασίου και τους Προέδρους των Σχολικών Εφορειών Πολεμίου.

Η εκδήλωση έγινε μπροστά σε ένα πυκνό ακροατήριο, που αποτελείτο από εκλεκτά μέλη της Κοινωνίας της Πάφου και από ένα ενθουσιώδες πλήθος κάθε ηλικίας από την κοινότητα και την περιοχή Πολεμίου. Το πρόγραμμα περιλάμβανε καλλιτεχνικό μέρος, ομιλία από τον Διευθυντή του Γυμνασίου Πολεμίου κ. Γεώργιο Μιχαηλίδη σχετικά με την ίδρυση του Γυμνασίου, απονομή τιμητικών διακρίσεων και χαιρετισμό από τον ιδρυτή του Γυμνασίου Πολεμίου κ. Νίκο Καραπατάκη.

Η ατμόσφαιρα που επικράτησε σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης ήταν φορτισμένη συναισθηματικά και έκανε πολλούς από τους παρόντες να κλαίνε από συγκίνηση. Οι συγκεντρωμένοι διαδήλωσαν  με κάθε τρόπο την ευγνωμοσύνη τους προς τους Πρωτεργάτες της ίδρυσης του Γυμνασίου και καταχειροκρότησαν με μεγάλο ενθουσιασμό τον ιδρυτή του Γυμνασίου που με ένα μεστό νοημάτων και παλλόμενο από συγκίνηση χαιρετισμό έκλεισε το πρόγραμμα της όλης εκδήλωσης. Στα πρόσωπα όλων ήταν χαραγμένη έντονα η μεγάλη ικανοποίηση, γιατί τους δόθηκε η ευκαιρία να εκπληρώσουν, έστω και με καθυστέρηση 37 ολόκληρων χρόνων, ένα οφειλόμενο χρέος προς εκείνο που συνέλαβε την ιδέα και ίδρυσε μαζί με άλλους φιλοπρόοδους κατοίκους της κοινότητας Πολεμίου, το πνευματικό φυτώριο της περιοχής, το Γυμνάσιο Πολεμίου.

Το 2000 οι κάτοικοι της κοινότητας, θέλοντας να τιμήσουν αλλά και να δείξουν την εκτίμησή τους προς τον Νίκο Καραπατάκη, κατόπιν εράνου, ανέγειραν την προτομή του στην αυλή του σχολείου, η οποία αναγράφει 1921 – 1996, Ιδρυτής και πρώτος Γυμνασιάρχης του Γυμνασίου. Από τον έρανο αυτό περίσσεψαν χίλιες λίρες, οι οποίες κατατέθηκαν στη συνεργατική του χωριού με τον όρο οι τόκοι αυτών των χρημάτων να δίνονται ως Καραπατάκιο βραβείο στον καλύτερο μαθητή του Σχολείου.   

Στις μέρες μας, στην αυλή του σχολείου υπάρχει μια πλάκα όπου αναγράφονται τα μέλη της Πρώτης Σχολικής Εφορείας Πολεμίου. Αναμφισβήτητα, το Πολέμι κατέστη προπύργιο γνώσης για ολόκληρη την Πάφο. Οι απόφοιτοι της Σχολής του Πολεμίου κατάφεραν να διαπρέψουν χαράζοντας μια αξιόλογη σταδιοδρομία σ’ όσους τομείς επιδόθηκαν. Αρκετοί μάλιστα απόφοιτοι του σχολείου ανήλθαν σε σημαντικές κυβερνητικές θέσεις. Χαρακτηριστικά ο Παναγιώτης Λαμπριανού στον χαιρετισμό του προς τιμή του Καραπατάκη είπε : « Είμαι ευτυχής, γιατί έζησα και είδα να πραγματοποιούνται τα όνειρά μας, και οι θυσίες μας δεν πήγαν χαμένες. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το Γυμνάσιο άλλαξε το ρουν της ιστορίας της κοινότητας Πολεμίου. Χωρίς τη Σχολή θα είμαστε μια ασήμαντη κοινότητα και θα είχαμε την τύχη άλλων χωριών που ερημώθηκαν. »  

Πηγές:

1.      Αγαθοκλέους Γεώργιος, συνταξιούχος δάσκαλος, απόφοιτος Ανωτέρας Εμπορικής Σχολής Πολεμίου 1950 – 1956.

2.      Πολεμίτης Αντρέας, συνταξιούχος δάσκαλος, γεννηθείς το 1934.

3.       Κάτοικοι του χωριού.

4.       Κωνσταντίνου Φίλιππος, «Η γένεση του Γυμνασίου Πολεμίου- Πάφου», εφημερίδα «Αλήθεια», 15 Ιανουαρίου 2006.

5.       Ομιλία Παναγιώτη Λαμπριανού, 30.1.1986.

6.       Καταστατικό και Κανονισμοί της Ανωτέρας Εμπορικής Σχολής Πολεμίου Πάφου.

7.       Βιβλίο Πρακτικών των Συνεδριάσεων της Επιτροπείας της Σχολής.

8.       Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 1986.